When I was 18 I read an article in Society magazine where a Delhi based couple adopted a 8 year old boy in spite of having 2 children of their own - a boy and a girl. That actually opened my eyes as until then I was under the impression that you adopt only if you don't have any children. I guess that came from all the Raja, Maharaja stories I read as a child. I liked it so much that since then I wanted to adopt a child and also wondered how beautiful it would be if everyone could do the same. But then, as time passed, I realized that it's not that easy for many.
Someone I knew said, how can we bring them home without knowing where and to whom they were born. I was shocked that she could make such a statement about a child. I knew a lady who loves kids - 'her' kids. People always talk about her being the ideal mother who loves and cares a lot about her children and was willing to sacrifice her career for them. Well, that's noble - though I believe most of the mothers are like her. But listening to her comments (made to me in confidence) - "look at that girl's eyes, they are weird" or "this girl will be a short one just like her dad" etc etc shocks me. If this is what you comment about your friends' kids, how can you be a good mother. Would you be comfortable leaving your children in her care for an evening? I don't think I can. Of course, most of us are not like her.
One lady said how can I raise a child born to someone else. Is it really that hard to love "kids"? Can't we love them unless we give birth to them?
At the same time, like a a breath of fresh air, a dear friend of mine is open for adoption. Of course she couldn't due to family pressures. Some times it becomes hard to say "I don't care" about their feelings - for whatever reason. By the time you come out of that state, sometimes it might be a bit late too.
I also noticed that usually in our country people adopt only when they know for sure they cannot have their own. They try every possible way to conceive and adoption is the last option. But here, people adopt even if they have their own. A colleague of mine has 9 children out of which 5 are adopted. God bless him.
Why can't we? Are we really like those filmy characters who ill treat the child once they have their own? If only each one of us can adopt a child - just imagine how this world will be. No more orphans. It will be a better place to live for everyone.
4 comments:
ప్రియ, నిజంగానే ఇది సమాధానానికి అందని ప్రశ్న. ఒక చిన్న ఉదాహరణ, మనలో చాలామంది స్వంత అక్కో, అన్నో పిల్లల్ని చూసినంత ఆప్యాయంగా ఇరుగు పొరుగు పిల్లలని చూడలేరు. ఎందుకంటే అక్కడ "మన"/"స్వ" అన్న భావన తన మాయజాలం చూపుతుంది. చాలామంది ఈ "మన" అనే చట్రంలో ఇరుక్కునిపోతారు. ఇక పోతే పిల్లలు పుట్టరన్న లోపాన్ని స్త్రీకి అన్వయించినంత సులువుగా మనవారికి ఆపాదించలేరు. సో దత్తత అన్నది దంపతులు ఇరువురు విశాలమైన మనస్తత్వం కలవారో, సంతానం కావాలన్న ప్రగాఢ కోరికో వున్నవారో అవుతారు. ఇకపోతే ఈ రోజుల్లో తమ పిల్లలను కాక దత్తత తీసుకోవటానికి చాలామందికి తాహతు వుండదు. ఈ దేశంలో ఇచ్చేటువంటి రాయీతీలు సహకారం మన దేశంలో లభ్యం కావు. తన కంటూ ఒక సంతు కలిగాక ఎంతో పెద్ద మనసుంటే తప్ప మరో పసి ప్రాణాన్ని దత్తత తీసుకోవటమంటే భగీరధ యత్నమే, ఎన్నో ఆటంకాలు. అటువంటి ఆలోచనని మన మనసు నుండి పారద్రోలే వరకు ఆ పనికట్టుకున్నవారు విశ్రమించరు. ప్చ్, అనుకుని వదిలేయాల్సిన విషయమిది.
Please diaable the WORD VERIFICATION!
మీరు అన్నది చాలా మటుకు నిజం "మన" "పర" అన్న విషయంలో. కాని, పిల్లలు పుట్టరు అన్న విషయంలో ఈ కాలంలో అది "ఆడ" లేక "మగ" అన్నది educationకి సంబంధించినది. And you are right, this whole topic is related to "విశాలమైన మనస్తత్వం" or "సంతానం కావాలన్న ప్రగాఢ కోరిక".
కాని తాహతు విషయం ఒప్పుకోలేను. మనలో చాలా మందికి తాహతు ఉంది. కనీసం ఈ దేశంలో ఆ problem లేదు. Then why don't we see more people adopting.
ఇక pressureకి తలొగ్గటం అంటారా? అది నాకు తెలుసు. I bowed to it before. కాని I understood that weu need to have "freedom" in our "thinking". This is another topic for my blog - "freedom". Will post soon.
inspiring ! need to think about it ..
Thank you a2zdreams. I am sure you will have fun.
Post a Comment